1984

1980

1981

1982

1983

1984

1985...

Her bir sesin sokaklarda yankılanıyor.

Bilmem, daha kaç vakit sürecek bu mahcubiyetin.

Yalnızlık hiç bu kadar kuvvetli esmemişti yüreğime

Ciğerim ise gecenin üçünde bir darağacında sallanıyor.

Bir boşluktu bu yol, içimde

Doldurulamayan zifiri,

Kıyısı deniz olan bir ülkenin hasreti

Güneşle birlikte üzerime doğuyor.

Okyanusun çok ötesinde

Bir cetvel, bir pergel

İnsanlığın üzerini çiziyor

Üç beş satırda bir fotoğraf karesi yahut bir tabloda istiklal

Mutluluğu anlatamıyor be Abidin.

bir gün,
12 eylül,

ha 1980 ha 2010

bir zafer,
yarı final sırbistan, son üç dakika kala öne geçen bir takım, 0,5 sn. kala kazanılan bir maç, final A.B.D ile ve şampiyonluk!?

Yine birilerinin çocukları kazanıyor!

bir seçim,

Değer mi ucu, değmez mi

Bıçak sırtında bir ülke

Her seferinde çimler eziliyor

çemberin içinde.

Ve bir türkü,

bomboş odaların rutubetiyle yankılanıyor

“kerküğün zindanına attılar beni
mazlumlar sürüsüne kattılar beni
bir yanım dağladılar ateşle annem
ne suçum ne günahım yaktılar beni
türkmen obalarından göçen anneler
ne yuvaları kalmış ne de haneler
gökkubbeyi sarar mazlum feryadım
elbette birgün güler bize seneler”

bir film/kitap/felsefe

gün alıyoruz

george orwell 1984 den.

Yıl 2010, 12 eylül

Birilerinin çocukları yine kazanıyor!

Son sözler hep bizim de bir anlamı kalmıyor

Hadi yine,

Eyvallah!