Adı Aşk

-->

Küçük bir geminin

Kalabalık yolcuları arasında

Sığındığımız merdivenlerdi

Suyun üstünde yürüten bizi.

Ne varmak ne yetişmek ne de geç kalmak

Sadece yaşamak papatya gibi

Savruk rüzgara aldanarak

Yaprak yaprak açmak

İşte bütün mesele.

Bazı anlarda durur kelimeler, dökülmezler dudaktan bu anlarda buharlaşıp havada süzülmeyi tercih ederler gidecekleri yere mutlaka giderler, hınzır ve yaramaz bir çocuk gibi hareketlidirler, bir şekilde varacakları yolu arayıp bulurlar. Nice şairler yazarlar bu kelimeleri arar durur, kimisi buna ilham perisi der, kimisi his... adına yüzlerce tanım yapılıp hala anlaşılmaz bulunan bu şeyin adıdır belki de aşk!

Örneğin Hayyam bir dizesinde şöyle diyerek benliğini tanımlar;

-->

ben olmayınca bu güller , bu serviler yok.
kızıl dudaklar , mis kokulu şaraplar yok.
sabahlar , akşamlar , sevinçler , tasalar yok.
ben düşündükçe var dünya , ben yok o da yok.

kendi varlığını bu şekilde sorgularken yine o içine dolan ve ciğerlerinin inip kalkmasını sağlayan ve o anda yaşadığını gösteren emarelerden ibaret saymak hayatı ne kadar doğru.

Burası tartışılır ancak tartışılması güç bir şey vardır, aşk hayattır hayata tutunmak ise ancak gerçek aşkla mümkün olur.


-->

Hayalden güzel

Durmak karşında öylece

Kıpırdamadan bakabilmek gözlerine

Başkalarını düşünüp ürkmem önce

Sonra bir çocuk gibi gizliden yazmak seni defterlere

Hayalden güzel

Konuşmak senle

Bir telefon kulübesinde

Her biten jeton içime düşüyor sanki,

ve çarptığı yerden çıkardığı o metalik his,

Örtüyor sesini de bir parça.

Çaresizlik işte şimdi

Orda uyurken sen

Durup burada beklemek.

Tanımadığın insanların dillerinde şimdi ismin

Sen kendine yabancı

Sokaklar sana

Arkandan gelemedim

Çaresizlik diyemem

Yiğitlik desem seni değilse bile

belki kendimi kandırırım.

kendini imha etmezse, devam edecek..