Dökülmek üstüne...

Sözler sadece dilden döküldüğünde yazılmaz, yazılırken de dökülür bazen insan.
Öyle dökülür ki bir daha dökülemeyeceğini sanırsın.
Her zaman yanılır insan.
Yine döküleceksin.

Sözler sadece kağıda yazılmaz üstelik, duvarlar vardır sözler için misal. Öyle beylik laflar, slagonlar yahut komik manalar için değil. Bir elin sürter bir gün duvara, kesilirsin. Elinde bir iz, duvarda bir iz.

Sonra, sonrası iyilik güzellik dersin.
İyilik pozitif bir ruh halini yansıtan kelime değildir. Aldırmazsın. Güzellik ah öyle mi.
Herkes elini sürter duvara ve herkesin dökülecek kelimeleri vardır güzellik üstüne.
Bizi bu güzellik öldürecek. Biliriz.

Çirkin günler vardır sonra. Baya bildiğin leş, berbat, kötü günler.
Güzellikleri düşlemeye korkacağın günler, düşlerinde bile kirlenirler diye.

O yüzden devam edersin o eğri büğrü yoldan,
Kalem ve kağıt için ne ormanlar yeter ne de kelimeler bazen,
ve içinde ki sıcak çatlatmaz bardağını,
art niyetli bedbah ruhlar dolarken buz gibi,
çatlar, kırılır, dökülürsün.
her şeye rağmen bilirsin.
günün birinde, bir gün sonsuzluğunda tutsak yaşadığını.

İşte belki de sırf bu yüzden; 
sözler sadece dilden döküldüğünde yazılmaz, yazılırken de dökülür bazen insan.