Metrobüs insanları...

Birazdan bir metrobüs günlüğü okuyacaksınız.
Oturabilen birinin,
kendine yazdığı
bir mektup olarak kaleme alındı.

yer: zincirlikuyu metrobüs durağı

saat: 19.00 suları...

hemen kış öncesi...

Kız düştü!

Öğrenci!
Mimarlık falan olmalı.

Projesini - kutudan bir ev gibi- hep ezdiler!

İnsanlık hayvan gibi kükreyerek bekliyordu yanaşacak otobüsü ve açılan kapılara yapılan atakta iplerinden salınmış vahşi hayvan sürüsü gibi olacaktı haliyle. Oldu da nitekim.

hayat değil lan bu!

Ahanda kız ağlıyor, susmaz bu kız!

şanslı ve vahşi ve kurnaz ve güçlü olanlar oturdu.
zayıf ve şansız olanlar ayak.

evrim gibi lan!
yeminle bak.

korkarım çocuklarımız vahşi bir ortamda yaşayacak! çocuklarıma oyuncak metrobüs almalıyım ve onlara hayatı öğretmeli çok tekerlekli bir oyuncakla. feleğin çemberine karşı gelinmiyor evlat, bu insanlara kızma, onlar binmek zorunda o taşıta, evde bekleyenleri var, ayaklarında günün yorgunluğu..

Kız hala ağlıyor,
kalabalık unuttu bile kızı. O ilk an haykırışına sadece şöyle bir baktılar. her sese tepki veren sürünün tüm özelliklerini gösteriyorlardı.
Kız, "emeklerim" diyor. "gecelerim, günlerim gitti hep!"
şimdi n'olacak kıza,
belki sınıfta kalacak lan, belki yine harç yatıracak hani şu her sene ayarlamalı olanlardan,
belki devlet kredi verir lan belki.. bi umut..
peki ya sonra?
sonra da onu geri alacak ama lan.. aynı bir banka gibi farksızdı sahi o sistem.
unutmuşum kız çocuğu ama sen yine de yüzünü dökme olur mu!

Metrobüs alabildiğine kalabalık. İnsanların gözleri hep alık bakıyor buğudan görünmeyen camlara.
Biri pembe bir sakız çiğniyor ayakta üst demirlere asılıyor. Kolu çıkacak gibi lan.
Oturanlardan biri küpeli, kasketli bir delikanlı tespih mi elindeki!?
Biri uyukluyor başı yanındakinin omzuna düşmüş ama yanındaki ne iyi lan sanmıyorum tanış olduklarına ama rahatsız etmiyor, ne bileyim dürtmüyor.. gülümsüyor sadece ağzının kenarlarıyla, gözleri hala alık..
komik lan kafa düşmüş sağa falan.
ama kimbilir ne kadar yorgundur bineli iki dakika olmadan teslim oldu uykuya sabah kaçta kalktı acaba...

Bırak onu da;
Kutu gitti lan kutu!
Maket evmiydi ki!?

Neyse ki oturanlardan biri aldı kutuyu kucağına. Ev desen... değil.. ama her neyse çatısı yok artık. Bacası da tütmez ..
Uhu fayda eder mi ki onca gecenin emeğini tekrar bir araya getirmeye.
Kız yaslanmış körüğe, bir eli kapatmış yüzünü,
saçları düşmüş yüzüne. gözleri nemli. gözleri dalgın. gözleri umutsuz. gözleri bir gece yanığı.. simsiyah.

Kutu gitti lan kutu!
Maket evmiydi ki!?

http://www.dailymotion.com/video/xc71ir_laco-tayfa-zuluf_music